Opwarming beperken tot 2 graden is veruit de goedkoopste oplossing

Steenkoolcentrales vervangen door windmolens en zonne-energie of een CO2-taks opleggen: het zijn klimaatingrepen die een economische prijs met zich meebrengen. Vaak wordt die prijs door tegenstanders gebruikt om te pleiten tegen klimaatacties. Maar veelal wordt vergeten dat de klimaatverandering zelf ook een stevige tol eist van de economie, onder meer door extreem weer of een lagere productiviteit van werknemers.

Nobelprijswinnaar

Om die kosten tegen elkaar af te wegen, gebruikten de wetenschappers het Dynamic Integrated Climate-Economy model, ontwikkeld door de Amerikaanse Nobelprijswinnaar William Nordhaus. Het model, dat ook gebruikt werd door de regering-Obama, is ontwikkeld om te streven naar economische groei. De meest recente gegevens over klimaatschade werden in het model ingevoerd. 

“Om economische welvaart voor alle mensen te creëren in deze tijden van klimaatverandering moeten we de schade van de klimaatverandering afwegen tegen de kosten van de strijd tegen de klimaatverandering”, zegt Anders Levermann, hoogleraar Klimaatwetenschap aan de Columbia University en verbonden aan het Potsdam Institute for Climate Impact Research (PIK). “We hebben een hoop grondige tests gedaan met onze computers. En we waren verbaasd dat de temperatuurstijging beperken tot 2 graden Celsius, zoals is afgesproken in Parijs, wel degelijk de economisch meest optimale strategie is.”

De wetenschappers testten een aantal onzekerheden, zoals veranderingen in de consumptievoorkeuren of verschillende klimaatpatronen. “Het is merkwaardig hoe robuust en redelijk de temperatuurlimiet van 2 graden Celsius is”, zegt medeauteur Sven Willner. “De drempel duikt op in vrijwel alle kostencurves die we opstelden.”

Excuses stilaan op

“Vermits we de gemiddelde temperatuur op aarde al met meer dan 1 graad hebben verhoogd, is er snelle en fundamentele wereldwijde actie nodig om de 2 graden te halen”, zegt Levermann. “Onze analyse is gebaseerd op de geobserveerde relatie tussen temperatuur en economische groei, maar er kunnen natuurlijk ook andere effecten zijn waar we niet op kunnen anticiperen.”

De wetenschappers denken dan vooral aan de reactie van samenlevingen op klimaatstress, met name gewelddadige conflicten. Die zouden het economische voordeel nog veel sneller richting klimaatactie duwen. 

“De wereld heeft stilaan geen excuses meer om achterover te leunen en niets te doen”, zegt Levermann. “De stemmen die aanvoeren dat klimaatstabilisatie mooi zou zijn maar helaas te duur is, kunnen nu met eigen ogen vaststellen dat het net de ongebreidelde klimaatverandering is die veel te duur is. Een business-as-usual-scenario is duidelijk geen economisch verdedigbare optie meer. Ofwel maken we onze economieën CO2-vrij, ofwel laten we de klimaatverandering economische kosten creëren voor bedrijven en gemeenschappen over de hele wereld.”