Brusselse parkieten hebben het sappigste dialect van Europa

Parkieten komen niet van nature voor in Europa, maar ontsnapte exemplaren hebben zich voortgeplant en in heel wat steden zijn nu grote populaties te vinden. Net als papegaaien hebben ze een bijzonder groot vocaal repertoire en kunnen ze heel wat geluiden nabootsen.

De Duitse onderzoekers richtten zich op de monniksparkiet, omdat die de meest recente nieuwkomer is. Ze hebben de roepgeluiden opgenomen van de dieren in Brussel en zeven andere steden in Spanje, Italië en Griekenland. Die blijken in elke stad verschillend.

De parkieten in Brussel hebben het sterkste dialect, blijkt uit het onderzoek in Behavioral Ecology. Het gaat vooral om een “unieke modulatiestructuur” binnen de zang, die voor mensen vrijwel onmogelijk te onderscheiden is.

“Net als mensen hebben monniksparkieten unieke manieren om te communiceren ontwikkeld, afhankelijk van waar ze leven”, zegt Stephen Tyndel, bioloog aan het Max Planck Instituut.

Actief of passief

Opvallend: er zijn geen verschillen tussen parken in dezelfde stad. “Dat lijkt erop te wijzen dat de dialecten heel vroeg zijn ontstaan, toen de dieren voor het eerst Europese steden binnenkwamen”, zegt Tyndel. “Sindsdien zijn ze niet significant veranderd.”

Het lijkt er dus op dat de dialecten op een “passieve” manier ontstaan zijn: door foutjes bij het kopiëren van elkaars zang, die vervolgens behouden bleven. Maar het blijft ook mogelijk dat de dieren hun dialect actief aangepast hebben om beter te communiceren, bijvoorbeeld boven het drukke stadsgewoel.