Filipijnse gevangenen vinden familie via Skype

Voor het eerst sinds ze dertien jaar geleden in de gevangenis beviel, kan Sarah zo haar dochter zien. Ze werd veroordeeld voor drugshandel en wist op dat moment niet dat ze zwanger was. Nadat ze in de gevangens van Quezon bevallen was, stuurde ze haar dochter naar familieleden in Iloilo, 500 kilometer van Manila. Ze konden enkel via de post communiceren, en zo kreeg ze om de drie maanden nieuws van haar dochter.

Maar twee weken geleden werd een virtueel bezoekprogramma opgestart in de gevangenis. Het maakt het voor gevangenen mogelijk om met familieleden of geliefden te praten via het online videochatprogramma Skype. Sarah kon voor het eerst in meer dan een decennium haar dochter zien en met haar oudste twee kinderen praten. "Ik ben gelukkig dat mijn gebeden verhoord zijn en dat ze allemaal flink opgroeien", zegt ze.

Volgens het Filipijnse gevangeniswezen krijgt tot 40 procent van de gevangenen nooit bezoek van familie. Dat is vooral het geval voor veroordeelden uit provincies die ver van Manila verwijderd zijn. De kosten van vervoer, logies en andere uitgaven maken een bezoek voor die familieleden onmogelijk.

In het geval van Sarah zou de familie een reis van 20 uur moeten maken en een slaapplaats voor twee nachten moeten vinden.

Internettoegang

Niet alleen de gevangenen moeten over een computer en Skype beschikken, ook de familieleden hebben de nodige infrastructuur nodig. Dat is niet langer een probleem op de Filipijnen, waar internet zelfs in de meest afgelegen gebieden is doorgedrongen en internetcafés als paddestoelen uit de grond schieten.

Volgens de directie heeft het systeem alleen maar voordelen: de eenzaamheid van de gevangenen vermindert en ze worden beter voorbereid op hun vrijlating. Bovendien kan door de e-bezoeken het aantal conventionele bezoeken verminderen, zodat beter gecontroleerd kan worden op het binnensmokkelen van  wapens of drugs. Net als bij de conventionele bezoeken wordt de conversatie gevolgd om te vermijden dat illegale onderwerpen aan bod komen.

Toch moeten de digitale contacten kort gehouden worden, omdat duizenden gevangen gebruik moeten maken van een handvol computers. Aanvankelijk kregen de gevangen een half uur, maar die tijd wordt ingekort. De gevangenis van Quezon, waar het testproject gestart werd, moet het stellen met vijf computers voor drieduizend gevangenen. Oude of zieke gevangenen krijgen voorrang.