Nog altijd zevenduizend Syrische vluchtelingen in Turkije

Toen het Syrische leger in juni de grensstad Jisr al-Shughour binnentrok, gingen tienduizend Syriërs op de vlucht naar de Zuid-Turkse provincie Hatay. De Turkse overheid schat dat er sindsdien nog negenduizend zijn bijgekomen.

Vergeten door media

Velen zijn ondertussen teruggekeerd. Nu zijn er nog 7580 Syrische vluchtelingen in Hatay, zegt het Turkse Directoraat voor Rampen- en Noodbeheer.

Vier maanden geleden berichtten de internationale media nog uitvoerig over deze Syrische vluchtelingen. Vandaag hebben zelfs de Turkse media geen aandacht meer voor hen.

De media hebben vooral aandacht voor de flink verzuurde relaties tussen Syrië en Turkije. Omdat de VN-Veiligheidsraad er niet in geslaagd is het Syrische geweld tegen dissidenten te veroordelen, heeft Turkije eenzijdig sancties getroffen tegen het buurland.

Journalisten niet toegelaten

Via een reeks akkoorden met Frankrijk annexeerde Turkije Hatay in 1939. Tot niet zo lang geleden vocht Syrië deze annexatie aan. Het smeedde sterke banden tussen veel Syriërs en hun familieleden of vrienden in Hatay. Sommige Syriërs hebben zelfs een buitenverblijf in de stad Antakya.

Rami Suleiman is een van hen. Hij is eigenlijk tweemaal vluchteling. Zijn ouders waren Palestijnse vluchtelingen. Drie maanden geleden vluchtte hijzelf van Damascus naar Hatay.

Bij het begin van de opstand voorzag Suleiman, die als financieel manager werkte, de demonstranten van mobiele telefoons zodat ze hun acties konden coördineren en contact houden met de media. "Ik kwam naar Hatay toen ik mij niet langer veilig voelde in Syrië."

Beperkte bezoekmogelijkheden

Hij woont nu in zijn eigen huis in Antakya en bezoekt elke dag de vluchtelingenkampen. De bezoekmogelijkheden zijn beperkt. "Als ik een kampdirecteur zeg dat ik een bepaalde persoon wil bezoeken, zoals een vriend of familielid, dan laten ze me binnen", zegt Suleiman. "Maar als iemand in het kamp naar buiten wil, moet hij een specifieke reden opgeven en binnen het uur terug zijn, anders mag hij nadien niet meer buiten. Dus blijven de meesten in de kampen."

Journalisten worden niet toegelaten tot de kampen. Alleen ngo's die nauw met de Turkse overheid samenwerken, krijgen toegang.

Suleiman zegt dat de leefomstandigheden in het kamp "uitstekend" zijn maar dat de Turkse regering "duidelijk de informatie die uit het kamp komt probeert te controleren." "Er is een overvloed aan voedsel, water en medische voorzieningen. De mensen worden goed behandeld. Maar je moet begrijpen dat ze nu al vier maanden in deze kampen zitten. Het kunnen goede omstandigheden zijn voor een vluchteling, maar het is geen leven voor een mens."

Lessen Turks

Enerzijds kunnen de vluchtelingen niet naar huis, anderzijds worden ze niet in de Turkse samenleving opgenomen. Hoelang de vluchtelingen nog moeten wachten, is niet duidelijk.

De Turkse overheid heeft alvast scholen opgericht voor de 2300 schoolkinderen in de kampen. Volgens Suleiman maakt Turkije de kampen klaar voor een langdurige verblijfperiode. "Ze hebben op sommige plaatsen internetkabels gelegd. De scholen zien er goed uit. Er zijn lessen Arabisch en Turks." Dat laatste geeft aan dat de regering met een langdurig verblijf van de vluchtelingen rekening houdt.