Migranten in Bahrein in de val door protesten

Door de aanhoudende protesten in Bahrein, in het zog van de opstanden in Tunesië en Egypte, zien bedrijven hoe steeds meer klanten wegblijven. Dat is onder meer het geval met de grootste centrale markt van het land, die duizenden migranten tewerkstelt.

De protesten hebben ook de hotelindustrie op de knieën gekregen. Veel kamerboekingen, conferenties, tentoonstellingen en zelfs trouwpartijen zijn geannuleerd, zegt Anwar Abdulrahman, columnist en hoofdredacteur van de krant Akhbar Al Khaleej.

Door de problemen kunnen werkgevers geen fatsoenlijke huisvesting meer betalen voor hun personeel, klinkt het.

Isa Mohammed stelt in een kapperszaak en drie telefoonwinkels acht mensen tewerk. Ze huren samen een oud huis voor minder dan 150 dollar per maand. "Zelfs vóór de onrust, die mijn inkomen zwaar heeft aangetast, was ik niet in staat hen een beter onderkomen te bezorgen, want ik betaal elke maand ongeveer 25 dollar taks voor elk van hen."

90 procent slopen

Veel migranten in Bahrein wonen in vervallen, onveilige woningen, de enige die ze zich kunnen veroorloven.

"In 2009 hebben 250 huiseigenaars een waarschuwing gekregen dat ze hun huizen moeten renoveren alvorens ze te verhuren", zegt Juma Al Kaabi, minister voor Gemeenten en Stedelijke Ontwikkeling. "We kregen van het openbaar ministerie het bevel tachtig huizen in dezelfde stad te slopen omdat ze ongeschikt zijn om in te wonen. Als alle betrokken officiële organisaties de regels en voorwaarden op de woonkazernes voor werkkrachten zouden toepassen, dan zou 90 procent van de woonkazernes geëvacueerd moeten worden omdat ze niet geschikt zijn om in te wonen."

India, Bangladesh en Pakistan

Uit de volkstelling van vorig jaar blijkt dat de sterke immigratie de Bahreinse bevolking de laatste tien jaar heeft doen verdubbelen, van 650.000 inwoners in 2001 naar 1,2 miljoen in 2010. De buitenlandse werkkrachten maken ruim de helft uit van de bevolking.

Ze hebben vaak slecht betaalde banen, in de bouwsector, in fabrieken, als winkeliers en kleermakers. De meesten zijn arme Aziaten, uit India, Bangladesh en Pakistan. Een goede woning kunnen ze zich niet veroorloven, of van hun werkgever krijgen ze geen betere accommodatie.

De slechte woonomstandigheden van de migranten kwamen in het nieuws toen de 33-jarige Indiase migrant Susheel Kumar in januari stierf in zijn woning in de hoofdstad Manama. Door de hevige regen was het dak ingestort.

Brand in Manama

Het huis is een van de vele oude huizen die als woonkazernes worden verhuurd. In 2006 stierven zestien Indiase arbeiders toen hun huis, dat zich in dezelfde zone bevindt, in vlammen opging.

Brand komt vaak voor in dit soort woningen, omdat de meeste uit hout zijn opgetrokken. De arbeiders koken in hun kamer, de keukens zijn meestal omgevormd tot bijkomende kamers om nog meer mensen te huisvesten, zegt gemeenteraadslid Fatima Salman.

"We verwachten niet meteen dat deze werknemers uit de oude huizen naar een andere plaats kunnen, want door de financiële problemen nemen bedrijven niet het risico 20 dinar per maand voor elk van hen te betalen in het enige kamp dat de regering in Muharraq gebouwd heeft," zegt gemeenteraadslid Ali Al Muqla.

Vijftien jaar in Bahrein

"Ik heb geen andere keuze dan in oude huizen te wonen, dat is wat ik nu al vijftien jaar doe in Bahrein", zegt Anwar Mohammed uit Bangladesh, die aan de kost komt door huizen te herstellen. "Mijn maandinkomen is minder dan 200 dollar, het meeste gaat naar mijn familie thuis, dus kan ik alleen maar 25 dollar per maand betalen om een kamer met vier anderen te delen."

De risico's neemt hij erbij. "De jaren dat ik Bahrein woon, ben ik driemaal van woning veranderd en allemaal waren ze vervallen, maar er is mij niets overkomen, laten we dus hopen dat geluk aan mijn kant blijft."

Kort na de dood van de zestien Indiase migranten in 2006 kondigde de regering aan dat ze drie enorme kampen zou bouwen om meer dan 600.000 werkkrachten te huisvesten. Tot dusver is er nog maar een af, in een industriezone. Weinig migranten maken er gebruik van." De kampen liggen te ver van de woongebieden, zegt Iqbal Aslam, een Pakistaan. "Ik ben zelfstandig loodgieter en moet dicht bij mijn klanten wonen want ik heb geen eigen auto en wil geen geld vergooien aan transport."