In april 2000 haalde de Boliviaanse stad Cochabamba het wereldnieuws met een vierdaagse “wateroorlog” tegen de privatisering van de watervoorziening en de astronomische tariefstijgingen die daarmee gepaard gingen. Zes jaar leven de inwoners van Cochabamba nog altijd niet in de beste aller werelden. Het water bleef betaalbaar, maar het leidingnetwerk lekt en twee dagen op zeven staan de kranen droog.
Het is geen geheim, niet elke cent van de miljoenenstroom aan ontwikkelingshulp komt terecht waar hij zou moeten terechtkomen. Dat geldt ook voor Latijns-Amerika, waar transparantie en controle op de uitgaven sinds een paar jaar hoog op de agenda staan. De aanpak verschilt van land tot land en is niet altijd even succesvol, zo blijkt uit voorbeelden uit Nicaragua, Bolivia en Guatemala.
