Sinds het vertrek van president Hosni Moebarak durven steeds meer sjiieten in Egypte voor hun geloof uit te komen. De voorbije jaren liet het regime honderden leden van de religieuze minderheid arresteren uit angst voor de groeiende invloed van het overwegend sjiitische Iran, de grootste rivaal van Egypte in de regio. Maar sinds twee maanden is de repressie verdwenen.
De nu al vier maanden durende oorlog in Ivoorkust heeft aan naar schatting 1500 mensen het leven gekost en meer dan 200.000 mensen op de vlucht gejaagd. De internationale media schuiven dat hoofdzakelijk in de schoenen van zittend president Laurent Gbagbo, die zijn verkiezingsnederlaag niet wil toegeven. Alassane Ouattara, winnaar van de verkiezingen, wordt steevast als de good guy afgeschilderd. Maar zo eenvoudig liggen de kaarten niet, zeggen experts.
Terwijl de roep om meer democratie in het Midden-Oosten steeds krachtiger klinkt, maakt het Afrikaanse continent, met zijn lange traditie van militaire heersers en dictators, zich op voor een lange reeks van presidents- en parlementverkiezingen.
De Amerikaanse conservatieven zijn intern sterk verdeeld over de betrokkenheid van de VS bij de burgeroorlog in Libië. Dat is niet nieuw: tijdens de jaren negentig leidden de Amerikaanse militaire interventies in de Balkan ook tot een machtsstrijd tussen Republikeinen.
Na zes weken oorlogsgeweld in Libië is het lot van de honderden strijders die door de regeringstroepen en de rebellen gevangen genomen werden, bijzonder onzeker. Aan beide kanten ontbreken structuren die kunnen garanderen dat de rechten van gevangenen gerespecteerd worden.
Tot voor kort was er slechts één Egyptische vakbond en die werd streng gecontroleerd door de staat. Egyptische leiders maakten er bovendien gebruik van om protest van werknemers te onderdrukken of kiezers te mobiliseren voor schijnverkiezingen. Na de val van Moebarak lijken die praktijken voltooid verleden tijd.
Somalië staat de facto onder curatele, vindt Afyare A. Elmi, hoogleraar internationale politiek aan de Universiteit van Qatar. Verschillende buitenlandse mogendheden, die het onderling oneens zijn, nemen de belangrijke beslissingen in de plaats van de Somaliërs. Vooral Ethiopië laat zich gelden.
Duizenden Filipijnse migranten in Libië staan voor een dilemma: hun leven riskeren en blijven werken in het land waar het al weken onrustig is, of terug naar de Filipijnen er het risico lopen zonder werk te zitten.
Dankzij de komst van mutualiteiten kan de bevolking van de Congolese stad Kikwit eindelijk voor haar geneeskundige verzorging betalen. In vier jaar tijd zijn al vier mutualiteiten opgericht. De grootste heeft zelfs een eigen polikliniek.
