Is Latijns-Amerika klaar voor het coronavirus? (OPINIE)

Op 11 maart 2020 heeft de Wereldgezondheidsorganisatie Covid-19 tot een wereldwijde pandemie uitgeroepen. Hoewel de ziekte zich aanvankelijk langzaam verspreidde naar landen in Latijns-Amerika en het Caraïbisch gebied, is het aantal bevestigde gevallen sinds eind februari snel toegenomen.

Het is belangrijk dat landen snel actie ondernemen om de verspreiding van de ziekte te voorkomen en hun bevolking te beschermen. Zoals Vernon Lee, directeur van de afdeling overdraagbare ziekten van het ministerie van Volksgezondheid van Singapore, opmerkte, moeten we “het virus een of twee stappen voor zijn. Als je het virus achtervolgt, dan zit je altijd een bocht achter.”

Capaciteit

Om het virus het hoofd te bieden, is het van fundamenteel belang “de curve af te vlakken”. Dit betekent dat er beschermende maatregelen moeten worden genomen om de verspreiding ervan te vertragen, zodat het aantal gevallen de capaciteit van de gezondheidszorg niet overschrijdt. 

We vergeleken de capaciteit van de landen in Latijns-Amerika en het Caraïbisch gebied met die in de referentielanden China, Italië, Spanje en de Verenigde Staten. Daarbij keken we naar het aantal ziekenhuisbedden per 10.000 mensen, aangezien ernstige gevallen van Covid-19 ziekenhuisopname vereisen. 

Hoewel sommige landen in de regio een relatief hoge capaciteitsmarge hebben, zullen de gezondheidsdiensten in andere landen het moeilijk hebben om een toename van de vraag door Covid-19 op te vangen.

Honduras, Haïti en Guatemala

We zien met name dat landen als Barbados, Cuba en Argentinië een grote responscapaciteit hebben. Aan het andere uiterste hebben landen als Honduras, Haïti en Guatemala veel minder capaciteit.

Als landen als Italië met een relatief hoge capaciteit al overweldigd worden door Covid-19, dan kunnen deze landen met een nog moeilijker situatie te maken krijgen als preventie niet serieus wordt genomen.

Landelijke gebieden

De cijfers tonen alleen de nationale gemiddelden voor de gezondheidscapaciteit, ze verbergen de ongelijkheid binnen de landen grotendeels.

In landelijke gebieden kan de gezondheidscapaciteit bijvoorbeeld veel kleiner zijn dan in stedelijke gebieden. Het is essentieel om ervoor te zorgen dat alle landen de steun krijgen die ze nodig hebben om voor hun hele bevolking te zorgen, zonder iemand achter te laten.

Het is ook belangrijk om te onthouden dat ziekte discrimineert en dat de meest kwetsbaren onder ons het grootste risico lopen.

Zelfversterkende cyclus 

Niet alleen hoge leeftijd maakt mensen kwetsbaarder, ook hun sociaaleconomische situatie doet dat. Niet alleen lopen mensen in de lagere sociaaleconomische lagen meer risico op chronische gezondheidsproblemen (waardoor Covid-19 dodelijker wordt).

De kans is ook kleiner dat ze toegang hebben tot goede medische zorg en dat ze een baan hebben waar ze kunnen thuiswerken of betaald verlof kunnen nemen (waardoor ze meer worden blootgesteld aan Covid-19). Ze kunnen ook minder snel een economische schok weerstaan als gevolg van een plotseling inkomensverlies.

Hierdoor ontstaat een zelfversterkende cyclus tussen coronavirussen en ongelijkheid.

We moeten ervoor zorgen dat onze sociale vangnetten sterk zijn en degenen bereiken die ze op dit moment het meest nodig hebben, en we moeten onze partnerlanden ondersteunen zodat ze in deze uitdagende tijd veerkrachtiger worden.