De Libanese studente Sandra Hassan heeft een app ontwikkeld waarmee gebruikers hun familie en vrienden na een bomaanslag snel kunnen geruststellen. Met een druk op de knop twittert de smartphone "Ik leef nog!".
Gebrek aan Israëlische druk op de Verenigde Staten om te interveniëren en de Israëlische capaciteit om zelf gevoelige doelen in Syrië onder vuur te nemen, zijn factoren die eraan bijdragen dat de Verenigde Staten aarzelen om betrokken te raken bij het conflict in Syrië.
In een vluchtelingenkamp in het noorden van Libanon moeten Syrische vluchtelingen in erbarmelijke omstandigheden overleven. De plaatselijke bevolking is de vluchtelingen ook liever kwijt dan rijk.
Zowel in het soennitische noorden als in het sjitische zuiden van Libanon worden café's, clubs en slijters steeds vaker bedreigd of zelfs aangevallen door moslimextremisten. Dat is nieuw fenomeen in een land dat bekend is om zijn uitgaansleven.
De Libanese dorpen Ersal en Qaa, vlakbij de Syrische grens, worden ongewild meegetrokken in het Syrische geweld. Het gebied, waar vluchtelingen en strijders dekking hebben gezocht, wordt sinds kort bestookt door het Syrische leger.
Op de tweede verdieping van een uitgeleefd gebouw in het Libanese Tripoli, in het soennitische bolwerk Bab el-Tabbaneh, klinkt gezang. Jonge Libanezen zingen luidkeels 'Yalla Erhal Ya Bashar' (Kom op, vertrek Assad), bedoeld voor de Syrische president Bashar al-Assad.
Syrische activisten die de repressie in hun eigen land ontvluchten, krijgen het in buurland Libanon nauwelijks beter. Ze worden er bedreigd en geslagen, en volgens mensenrechtenorganisaties zijn al meer dan tien mensen verdwenen.
Vijf jaar na de oorlog tussen Israël en Libanon ligt het zuiden van Libanon nog veel clustermunitie. Op miljoenen vierkante meters kan een verkeerde stap dodelijk zijn. Er vielen al meer dan vierhonderd slachtoffers, meestal onder de burgerbevolking.
De aanklachten van het Hariri-tribunaal tegen vier leden van Hezbollah die verdacht worden van betrokkenheid bij de bomaanslag op de Libanese premier Rafik Hariri in 2005, roepen heel wat vragen op. Niet omdat het om indirect bewijsmateriaal gaat, wel omdat het bewijs gebaseerd is op een foute premisse, zeggen experts.
