Opsteker voor gezondheid en milieu: kwikvervuiling gedaald

Onderzoekers van het MIT hebben de gegevens van alle beschikbare meetstations op het noordelijk halfrond geanalyseerd. Ze concluderen dat de atmosferische concentraties van kwik tussen 2005 en 2020 met ongeveer 10 procent zijn afgenomen.

Vervolgens hebben ze op twee afzonderlijke manieren gemodelleerd wat die trend veroorzaakt. Beide methodes wijzen op een afname van de kwikuitstoot door menselijke activiteiten als de meest waarschijnlijke factor.

Mismatch

Dat is opvallend, want de wereldwijde inventarissen toonden tot nog toe een tegengestelde trend aan. Die inventarissen schatten atmosferische emissies in met behulp van modellen die de gemiddelde uitstoot van vervuilende activiteiten voorspellen.

De oorzaak van die mismatch tussen de gegevens is moeilijk te achterhalen, zeggen de onderzoekers, door het gebrek aan meetstations in grote delen van de wereld.

“Het lijkt erop dat kwikemissies de goede kant opgaan en dat ze dat ook kunnen blijven doen, wat hartverwarmend is”, zegt Noelle Selin toe, een MIT-hoogleraar bij de afdeling Earth, Atmospheric and Planetary Sciences (EAPS). “Maar dit was het beste dat we konden doen voor kwik. We moeten blijven meten en de wetenschap blijven ontwikkelen.”

Het onderzoek verschijnt deze week in de Proceedings of the National Academy of Sciences.

Menselijke activiteiten

Kwik is een van de tien chemische stoffen die door de Wereldgezondheidsorganisatie zijn aangewezen als ernstig probleem voor de volksgezondheid. Het komt wel van nature voor in het milieu, maar zit doorgaans ingesloten in mineralen, waardoor het geen noemenswaardig risico vormt. 

Maar bij menselijke activiteiten komen wel grote hoeveelheden kwik in het milieu terecht, waar het nog duizenden jaren vrij kan blijven circuleren. Het kwikgehalte in de atmosfeer is momenteel zo’n 500 procent hoger dan het natuurlijke niveau. 

Kwik in water en sedimenten zijn het grootste probleem, omdat het een zeer giftige vorm is die makkelijk kan worden opgenomen door dieren en daarmee ook in de menselijke voedselketen kan belanden.