Golan maakt zich op voor escalerend geweld

"We voelen dat de aanwezigheid van het Israëlische leger in de Golan vorige week sterker is geworden. De mensen beginnen zich voor te bereiden op een oorlogssituatie", zegt Taiseer Maray, algemeen directeur van de plaatselijke groep Golan voor de Ontwikkeling van Arabische Dorpen.

Israëlische bronnen meldden deze week dat er een Iron Dome-raketafweersysteem is geïnstalleerd bij de noordelijke grens met Syrië en Libanon. Die stap kwam minder dan een week nadat Israëlische vliegtuigen een wapenkonvooi in Syrië gebombardeerd zouden hebben, vlakbij de Libanese grens.

In de media werd gesuggereerd dat de wapens wellicht bestemd waren voor de Libanese verzetsgroep Hezbollah, die in 2006 een maand in oorlog was met Israël. De Syrische regering beweert echter dat een wetenschappelijk onderzoekscentrum aan de rand van Damascus het doelwit van de Israëlische aanval was.

Syrische functionarissen beschuldigden Israël van een poging om Syrië te "destabiliseren." Ze gebruikten de Israëlische aanval ook om de oppositie in Syrië in diskrediet te brengen, met het argument dat de aanval bewees dat externe krachten verantwoordelijk zijn voor de opstand tegen president Bashar Assad.

Noodhospitalen

Hoewel Israël formeel geen verantwoordelijkheid heeft genomen voor het bombardement, zei de minister van Defensie, Ehud Barak, dat de aanval "heeft bewezen dat we menen wat we zeggen." Het mag Syrië niet worden toegestaan geavanceerde wapensystemen naar Libanon te transporteren, zei hij.

Bij de strijd tussen het Syrische leger en de Syrische opstandelingen die het vertrek van president Assad willen, zijn al zo'n 60.000 mensen omgekomen. Een miljoen mensen sloeg op de vlucht naar buurlanden, schatten de Verenigde Naties (VN). Nu de kans steeds groter wordt dat Israël militair betrokken raakt bij het conflict, worden voorbereidingen getroffen voor noodhospitalen op de Golanhoogvlakte en achter de demarcatielijn tussen Israël en Syrië.

"Elk gevecht en elke beweging van het Israëlische leger zal via de Golanhoogvlakte gaan. Dit is een gevoelig gebied. We werken aan opvangmogelijkheden en zorgen voor een voedselvoorraad, voor het geval het escaleert", zegt Maray vanuit zijn kantoor in Majdal Shams, de grootste Syrisch-Arabische stad in het gebied.

Politieke bewustwording

In 1967 bezette Israël de Golanhoogvlakte, een bergachtig gebied en vruchtbaar plateau dat grenst aan Libanon, Jordanië en Noord-Israël. Israël annexeerde de Golan in 1981 en breidde de wetgeving uit naar het territorium, een stap die door de internationale gemeenschap als illegaal wordt gezien.

Er leven ongeveer 20.000 Syrische Arabieren in de Golan in een handvol dorpen, waarvan de grootste Majdal Shams is, op 60 kilometer afstand van Damascus. De meeste Syrisch-Arabische inwoners van de Golan behoren tot de Druzische minderheid. Ze hebben Israëlische identiteitskaarten en worden beschouwd als permanente inwoners van Israël.

Sinds het begin van de Syrische opstand zijn de inwoners van de Golan verdeeld. Sommigen steunen de regering-Assad, andere de oppositie. In Majdal Shams brak geweld uit tussen beide kampen. "Assad wordt minder populair. Dat heeft niet met politiek te maken, maar met wat er in Syrië gebeurt. Mensen hebben het recht op leven", zegt Salman Falkredeen, een activist van Al-Marshad, een mensenrechtenorganisatie in Majdal Shams.

Terwijl in de verte, in de zuidwestelijke heuvels van Syrië, het geluid van explosies is te horen, vertelt hij dat de Syrische opstand in de Golan de roep om een einde aan de Israëlische bezetting van de Golanhoogvlakte heeft versterkt. "Het conflict met Israël wordt aangescherpt. Mensen beginnen te discussiëren over vrijheid", zegt Falkredeen. "Ze worden zich meer bewust van mensenrechten en democratie. Dat is nieuw."

Hij voegt eraan toe dat de Syrische revolutie tot nu toe weinig directe impact heeft gehad op het leven van de bevolking van de Golan. Het betekende wel dat studenten bijvoorbeeld niet meer in Syrië konden studeren en dat boeren hun appels niet meer naar de markt in Damascus konden brengen. En het politieke bewustzijn van de bevolking is volgens hem blijvend veranderd.

"Alle Syriërs hebben politieke ervaring opgedaan door de revolutie, want voor de revolutie hadden ze geen kans om zich politiek te ontwikkelen. Onder de Assads, Bashar en zijn vader Hafez, bestond er geen politiek. Syrië was een politieke woestijn. De afgelopen twee jaar zijn een enorme politieke leerschool geweest. Maar het zijn harde en pijnlijke lessen."